Ok, ik ben 5 dagen 'alleen' thuis.
Dat wil zeggen m'n 3 jarige gaat met mijn man naar Griekenland. Ik samen hier met kleine Eleni van 3 maanden.
Mijn gretige verstand gaat volledig los op het idee van meer ruimte en tijd.
We lachen er al om met een vriendin;
Topfit zal ik weer zijn na deze dagen door het effectief sporten wat ik ga doen!
Het huis zal spik en span zijn door al het schoonmaken wat gaat gebeuren...
Ik zal werken aan Studio Pit zaken!
Natuurlijk doe ik dagelijks een meer volledige yogapractice dan ik normaliter tussendoor doe.
En, niet te vergeten, ik zie al mijn vriendinnen. Gezellig!
Misschien slaap ik wel op deze of op die camping....
Nogmaals gelukkig lach ik.
Gelukkig ben ik bewust.
Maar toch, kan ik je vertellen word ik vaker achter m'n kont aangezeten nadat ik ze naar het vliegveld heb gebracht.
Steeds weer dien ik me te verzetten tegen interne opvoer van druk.
Steeds opnieuw vraag ik me af; wat wil ik nu wel echt doen en daarmee veelal dus nu ook niet doen.
Ik heb niet te klagen over mijn enthousiaste verstand. Mooie dagen heb ik gehad!
Vanalles is er voorbij gekomen.
Maar, en, ik heb zeker bewustzijn nodig gehad om niet in de mindfuck te geraken van zelfafwijzing; dat ik te lui zou zijn, dat ik meer, anders, sneller moest.
Herkent iemand dit?