Dat de realiteit toch echt soms is; het is kut.
Ik wil het anders en het is nu zoals dit.
Ken je dat?
Soms maken we er een potje van.
Dat kan.
Soms ligt het niet aan jezelf.
Dan is het leven gewoon even te uitdagend om je koppie steeds boven water te houden.
We voelen ons dan veelal shit als gevolg.
We kunnen op zijn best helpende keuzes maken. Uitreiken misschien.
Bewust kijken wat je wel en niet kan/wil.
Pffff. Toch kan deze les mij keer op keer geleerd worden. Dat ik toch weer teleurgesteld ben te concluderen dat het dus niet altijd zo is, dat als je zelf maar je bewuste best doet dat je dan altijd gelukkig bent.
Drie zwangerschappen in vier jaar, moederschap, moeder van 2 meisjes en een zoon die niet bij me is. Het moeten dealen met een loslaten van een hartsvriendin.
Ik kan zeggen dat ik me uitgedaagd voel.
Ik ben gelukkig, dankbaar en daarnaast regelmatig ongelukkig, aan de ongewenste kant van de balans.
Vasthoudend aan het vertrouwen wat er, God zij dank, is dat I am getting there weer...
Aan die andere kant van de balans.
Daar kan ik dan straks weer gemakkelijker genieten, meer flowen.
Voorlopig bewust kiezen voor energiegevende dingen, hulp en liefde zoveel mogelijk aannemen.
Mezelf genoeg uiten om me niet te laten meeslepen in gevoelens van eenzaamheid.
Hoe kan het je eenzaam te voelen terwijl er mensen zijn die om je geven?
Hoe kan het ongelukkig te zijn terwijl je gelukkig bent?
Het niet meer te trekken terwijl je weet het aan te kunnen?
Steeds maar weer. Adem in, adem uit.
Jeetje wat helpt dat toch steeds.
Een zucht, soms een diepe zucht.
Dan weer een moment verder, zomaar weer een nieuw moment.
Ik laat me niet gek maken.
Ondanks een bepaald onvree verlies ik me niet in zelfoordeel.
Het hoort er gewoon echt bij, onvree, gedoe, verdriet, verlies, gemis, disbalans.