Ik denk dat het zo zit. Ik denk dat het zo het beste is.
Lukt het mij om me met name met mezelf te bemoeien?
De ander zijn/haar eigen keuzes te laten maken. De ander zelf verantwoordelijk te laten zijn?
Ik kan mezelf uitnodigen tot meedenken en vragen; "is mijn hulp/mijn visie gewenst?"
Of door mijn bemoeizucht heen te ademen.